دیده فرو بر به گریبان خویش

                     دیده فرو بر به گریبان خویش

              عیب کسان منگر و احسان خویش

   دیده فروبر به  گریبان  خویش

               آینه روزی که بگیری به دست

     خودشکن آنروز مشو خودپرست

               خویشتن آرای مشو چون بهار

           تا نکند در تو طمع روزگار

              عمر به خشنودی دل ها گذار

            تا زتو خشنود شود کردگار

                دردستانی کن و درمان دهی

             تات رسانند به فرمان دهی

                گرم شو از مهر وزکین سرد باش

     چون مه وخورشید جوان مرد باش

                هرکه به نیکی عمل آغاز کرد

               نیکی او روی بدو باز کرد

مخزن الاسرار نظامی

درمحضر امام خمینی(ره)

درمحضر امام خمینی(ره)

انتظار

از غم دوست دراین میکده فریاد کشم

دادرس نیست که درهجررخش داد کشم

داد وبیداد که در محفل ما، رندی نیست

که برش شکوه برم داد زبیـداد کــشم

ادامه...

در محضر حافظ

در محضر حافظ

 مرا مى بینى و هر دم زیادت مى کنى دردم

ترا مى بینم و میلم زیادت مى شود هر دم

به سامانم نمى پرسى نمى دانم چه سر دارى

به درمانم نمى کوشى نمى دانى مگر دردم

نه راهست این که بگذارى مرا بر خاک و بگریزى

گذارى آر و بازم پرس تا خاک رهت گردم

ندارم دستت از دامن بجز در خاک و آندم هم

که بر خاکم روان گردى بگیرد دامنت گردم

فرو رفت از غم عشقت دمم دم مى دهى تا کى

دمار از من برآوردى نمى گویى برآوردم

شبى دل را به تاریکى ز زلفت باز مى جستم

رخت مى دیدم و جامى هلالى باز مى خوردم

کشیدم در برت ناگاه و شد در تاب گیسویت

نهادم بر لبت لب را و جان و دل فدا کردم

تو خوش میباش با حافظ برو گو خصم جان میده

چو گرمى از تو مى بینم چه باک ازخصم دم سردم

بلند همتی

بلند همتی

گـویند پـشه بـرلـب دریــا نشسته بـود

درفـکرسرفکنده به صـد عـجزو صـد عـنا

گفتند چیست حـاجتت ای پـشه ضعیف

گفت آنـکه آب این همه دریا بود مـرا

گفتند حـوصله چـو نــداری مـگوی ایـن

گفتا به نــاامیـدی ازو چـون دهم رضــا

مـنگر به ناتوانی شـخص ضـعیف مــن

بنگرکه این طلب زکجا خاست واین هوا

دیوان عطار ص62